Gniewosz plamisty. Ostatnio usłyszałem dwa bardzo ciekawe przysłowia. Pierwsze z nich mówiło o tym, że lepszy jest jawny gniew niż zmyślona przyjaźń. Drugie wspominało o tym, że gniew głupiego wyraża się w słowach, a gniew mądrego w czynach. I zacząłem się zastanawiać nad tym, jak to jest z gniewem w świecie zwierząt. Synonyms for plamisty and translation of plamisty to 25 languages. Educalingo cookies are used to personalize ads and get web traffic statistics. We also share information about the use of the site with our social media, advertising and analytics partners. To gniewosz plamisty (Coronella austriaca), wąż Eskulapa (Elaphe longissima), zaskroniec zwyczajny (Natrix natrix), zaskroniec rybołów (Natrix tesselata), «TVN Meteo, Paz 13» 4 Definicje te zostały podzielone na 1 grupę znaczeniową. Jeżeli znasz inne znaczenia dla hasła „gniewosz albo zaskroniec” lub potrafisz określić ich inny kontekst znaczeniowy, możesz dodać je za pomocą formularza dostępnego w opcji Dodaj nowy. Pamiętaj, aby definicje były krótkie i trafne. Look up the Polish to German translation of gniewosz in the PONS online dictionary. Includes free vocabulary trainer, verb tables and pronunciation function. gniewosz lub zaskroniec ★★★ WĘŻE: gniewosz i grzechotnik ★★★ ŚLIZ plamisty, ryba słodkowodna ★★★★★ POŁOZ: gniewosz plamisty lub zaskroniec ★★★ TYFUS: plamisty to dur ★★★ GURAMI plamisty, ryba akwariowa ★★★★★ KUSACZ plamisty, kusak ★★★★★ KUSKUS plamisty, workowiec b. Gady żyjące w Polsce : wąż Eskulapa, żmija zygzakowata, gniewosz plamisty, zaskroniec zwyczajny, jaszczurka żyworodna i zwinka, padalec zwyczajny, żółw błotny. c. Znaczenie gadów w przyrodzie i dla człowieka. d. Zagrożenia i sposoby ochrony gadów. WYJAŚNIJ POJĘCIA: węże jadowite. Ad. 19. a. Gdzie żyją ptaki? ( znaczenie Gniewosz plamisty, zwany miedzianką ma grzbiet brązowy lub rdzawy u samców, u samic szary. Na głowie znajduje się ciemnobrązowa podkowiasta plama. Z boku głowy ma ciemny pasek. Czasem plamy tworzą zygzak, trudno go wtedy odróżnić od żmii zygzakowatej. Różni się od niej okrągłymi źrenicami. Gniewosz nie jest jadowity. gniewosz plamisty (Coronella austriaca) wąż Eskulapa (Elaphe longissima) zaskroniec zwyczajny (Natrix natrix) zaskroniec rybołów (Natrix tesselata) żmija zygzakowata (Vipera berus) Węże są mięsożerne. Połykają ofiary w całości, mimo że często wielokrotnie są one większe od samego węża. Węże: wąż Eskulapa, żmija zygzakowata, gniewosz plamisty, zaskroniec zwyczajny Antarktyda, Zaczarowana zagroda - materia≈Çy do zeszytu lub lapbooka. X9RoZpT. Zaskroniec, gniewosz plamisty, wąż Eskulapa i żmija zygzakowata to 4 gatunki węży, które możesz spotkać na terenie Polski. Czy to mało? Niestety, tak. Węże w Polsce obecnie mają się dobrze, są pod ochroną, ale to nadal rzadcy mieszkańcy naszego kraju. Przeczytaj artykuł i dowiedz się, jaki jest najbardziej jadowity wąż w Polsce i czy każdy z czwórki naszych bohaterów, którego, być może, spotkasz na spacerze, powinien budzić twój niepokój. Najbardziej jadowity wąż w Polsce? W Polsce tylko jeden gatunek węża jest jadowity: mówimy o żmii zygzakowatej. Żmiję zygzakowatą możesz spotkać na terenie całego naszego kraju, a jej ulubione miejsca to:• gęste trawy, zarośla• szczeliny skalne• torfowiska• norki gryzoni• korzenie drzew• polne drogi• kamienie, na których żmija z lubością się wyleguje, łapiąc promienie słońcaŻmija jest chroniona, nie można jej chwytać ani ingerować w jej świat. Jedyny przypadek, w którym możesz mieć starcie ze żmiją, to chwila twojej obrony przed atakiem, ale musisz wiedzieć, że żmija kocha święty spokój (wspominane zarośla, kamień, słońce), nie szuka kontaktu, a atakuje tylko wtedy, gdy nie ma wyjścia: zazwyczaj ucieka przed człowiekiem i nie jest agresywna. Co ważne: przed atakiem zawsze daje znaki ostrzegawcze i syczy. Nie przy każdym ugryzieniu wpuszcza jad. Na toksynę muszą uważać zwłaszcza dzieci i seniorzy. Po ukąszeniu trzeba natychmiast wezwać pomoc: zadzwonić na międzynarodowy nr ratunkowy: 112 lub TOPR|GOPR: 985 LUB 601 100 300 i niezwłocznie podać antytoksynę. Antytoksynę musi przyjąć każdy, kto został ugryziony. Jak wygląda żmija? Każda żmija jest nieco inna, ale istnieje jeden znak rozpoznawczy, który charakteryzuje tego gada: ciemny zygzak na grzbiecie, ale musisz wiedzieć, że na przykład na żmii melanistycznej (odmiana żmii zygzakowatej), niestety, trudno będzie ci zobaczyć znany zygzak. Żmija osiąga długość do ok. 80-90 cm. Ma trójkątną głowę, jej oczy przecinają pionowe źrenice. Występuje w kolorach brązowo-czerwonym, szarym i czarnym. Węże niejadowite w Polsce Czarny wąż w Polsce - zaskroniec Bardzo możliwe, że nie raz w trakcie spaceru, nagle i tuż przed twoimi stopami przemknął zaskroniec. Być może uskoczyłaś wtedy na bok albo zamarłaś, zaskoczony nagłym pojawieniem się zwierzęcia. Zaskroniec to jeden z najpopularniejszych węży występujących w Polsce. Jest on drugim z 4. bohaterów naszej opowieści. Zaskroniec nie jest jadowity, ale dość pokaźny: samica osiąga nawet do 1,5 metra długości, samiec jest mniejszy i jego długość raczej nie przekroczy 1. metra. Po czym poznasz zaskrońca? Po czarnych, poprzecznych pasach, które zdobią jego grzbiet oraz po dwóch źółto-czarnych plamach za skroniami. Zaskrońce są oliwkowe, ale ich podbrzusze jest jaśniejsze. Te gady unikają człowieka, mogą ostrzegawczo syczeć, żeby odstraszyć „intruza”. Gdzie możesz spotkać zaskrońca? Zaskroniec lubi tereny wodniste:• bagna• okolice jezior• okolice rzekMoże też zawitać do domu, który stoi na obrzeżach lasu, w pobliżu rzeki. Największy wąż w Polsce - wąż Eskulapa Wąż Eskulapa jest największym z naszych bohaterów, bo osiąga długość do 2 metrów! W przeciwieństwie do zaskrońca ma słabo wyodrębnioną głowę od tułowia. Zaraz za głową znajdują się dwie jasne plamy (pamiętaj, ze u zaskrońca też występują takie plamki, ale okala je czarna obwódka). Podgardle i podbrzusze eskulapa mają kolor złotego piasku. Eskulapy mają jednolite ubarwienie, zazwyczaj ich ciało zdobi jasny lub oliwkowy brąz. Ten niezwykle rzadki gatunek węża występuje głównie w Bieszczadach. Spotkasz go w:• lasach liściastych• na polach• na urwiskachNiestety, szacuje się, że w Polsce żyje zaledwie ok. 100 sztuk eskulapów i raczej mało prawdopodobne jest to, że podczas wędrówki przemknie ci on przez drogę (prędzej będzie to zaskroniec). Podobiznę największego węża w Polsce szybciej zobaczysz na symbolach apteki i placówek zdrowotnych niż podczas górskiej wędrówki. Jak już wiesz po lekturze o żmii, eskulap nie jest jadowity. Węże w Polsce - gniewosz plamisty Gniewosz plamisty to ostatni z czwórki naszych bohaterów. To wąż który osiąga długość od 60. do 90. centymetrów. Jego głowa jest słabo wyodrębniona od tułowia. Zobaczysz na niej plamkę, która układa się w literę V. Grzbiet gniewosza zdobią charakterystyczne plamki, czasami są to plamki-zmyłki, które dla niewprawnego – ludzkiego oka, mogą przypominać znaczki widniejące na grzbiecie jadowitej żmii. Gniewosz ma jednobarwną kolorystykę. Jego ciało zdobią szarości i brązy. Od nozdrzy przez oczy i głowę biegnie ciekawy-ciemny pas. W przeciwieństwie do żmii źrenica gniewosza jest okrągła, a nie pionowa. Jest to wąż niegroźny dla człowieka. Gdzie możesz spotkać gniewosza? Gniewosz lubi słońce i często wygrzewa się na kamieniach, urzęduje też w trawach i zaroślach. Czym żywią się węże? Węże żywią się gryzoniami, płazami czy ptakami. Nasz gniewosz pałaszuje płazy, drobne ssaki i jaszczurki. Całkowicie jest mu obcy ludzki savoir-vivre i jedzenie małymi kąskami, bo całą swoją zdobycz połyka w całości. Brr… Natomiast wąż Eskulapa dodatkowo lubuje się w myszkach, małych ptakach i pisklętach. Eskulap dusi swoją zdobycz i dopiero następnie ją połyka. Zaskroniec lubi ryby, gryzonie oraz płazy. „Przy stole” zachowuje się podobnie do gniewosza, bo od razu w całości połyka ofiarę. Natomiast nasza żmija zygzakowata oprócz małych ssaków, ptaków i gryzoni gustuje też w dżdżownicach, ślimakach i owadach. Cóż… palce lizać, ale o gustach, w tym gustach kulinarnych, się nie dyskutuje, ważne, że każdy znajdzie dla siebie coś dobrego. Węże hodowlane w Polsce Węże, które żyją w Polsce, są pod ochroną. Jeżeli marzy ci się terrarium, nie możesz, tak po prostu, ruszyć w Bieszczady lub pobuszować nad Odrą, schwytać zaskrońca lub gniewosza i przynieść go radośnie do domu. Ale spokojnie, możesz spełnić swoje marzenie i kupić węża hodowlanego u sprawdzonego hodowcy: nie będzie to gniewosz, zaskroniec, eskulap lub żmija zygzakowata (hodować można tylko węże niejadowite), ale zamiast tych okazów w twoim domu może zawitać: boa dusiciel lub pyton chcesz zaprosić do swojego domu węża, przed podjęciem decyzji, zbierz jak najwięcej informacji o danym gatunku. Hodowla węża to bardzo odpowiedzialne zajęcie. Ponadto musisz wiedzieć, że węże są długowieczne i będą z tobą przez wiele, wiele lat. Każdy gatunek ma swoje potrzeby co do temperatury, oświetlenia, wilgotności. Sprawdź jak ochronić dom 4 gatunki węży w Polsce podsumowanie W Polsce występują 4 gatunki węży: zaskroniec zwyczajny, żmija zygzakowata, wąż Eskulap i gniewosz plamisty. Jedynie żmija zygzakowata jest jadowita, pozostała trójka nie jest groźna dla człowieka. Węże szukają spokoju, a nie spotkania z człowiekiem, nie dążą do konfrontacji, chyba że są do tego zmuszone. Węże: zarówno te dzikie jak i hodowlane, są fascynującymi zwierzakami, które pełnią ważną funkcję w ekosystemie, ale także w symbolice, kulturze i sztuce, nic dziwnego, że niektórzy terraryści zakochali się w swoich podopiecznych bez pamięci. Szymon Wiszcz NIP: 536-147-33-72 REGON 142344086 Godziny pracy: pn. - pt.: 9:00 - 24:00 sob.: 10:00 - 18:00 Teren naszego dzialania : Mazowsze, Siedlce, Mińsk Mazowiecki, Sokołów Podlaski, Węgrów, Dębe Wielkie, Kałuszyn, Łuków, Garwolin, Otwock, Piaseczno, Góra Kalwaria, Łochów, Warszawa, Legionowo, Wyszków, Lublin, Radom, Ząbki, Siemiatycze, Zielonka, Biała Podlaska, Ostrów Mazowiecka, Wolomin, Ostrołeka oraz w obrębie 60km od w/w lokalizacji Nadal nie mamy odpowiedzi na gniewosz plamisty. Krzyżówka. Nadal pracujemy nad znalezieniem właściwej odpowiedzi. Spróbuj wrócić później lub poszukaj innego. Wyszukaj krzyżówkę znasz odpowiedź? inne krzyżówka Gniewosz lub zaskroniec Połoz lub gniewosz Gniewosz i grzechotnik Gniewosz lub mamba Gniewosz i pyton Gniewosz i anakonda Gniewosz Boa lub gniewosz Tajpan i gniewosz Gniewosz lub żmija ... plamisty, bylina ... plamisty, salamandra ... plamisty, choroba odzwierzęca ... plamisty skóry, choroba skóry ... plamisty, ptak ... plamisty, kusak ... plamisty, orzeł ... plamisty, ptak drapieżny ... plamisty, najwyżej latający ptak ... plamisty, rekin trendująca krzyżówki C2 ikra zamieniona w latającego pechowca 3a artysta pesymista u schyłku epoki P2 tydzień i jeszcze dzień I4 jadalne co nieco 5k nuta i sznurek wśród górek G1 pogarda dla autorytetów i wartości Substancje wywołujące uczulenie 5k perski kobierzec K1 zbratanie się z nieprzyjaciółmi Dziecko lubiące figle Elementarna cząstka światła Rzecz bardzo rzadka i niezwykle cenna 16l owad z zatyczką Ostry grzbiet górski Mistrzostwo skrzypka Dużo chodzę z kijkami po lesie, więc zdarzają mi się spotkania z różnymi żyjątkami. Oto co ostatnio było na moich plamistyGniewosz plamisty na polskich ziemiach to rzadki wąż. Ukochał głównie południowe krańce kraju i w zasadzie próżno go szukać gdzie indziej. Niestety z tego powodu, że gniewosz plamisty należy do grupy zwierząt pełzających, które na dodatek mają łuski, bywa wrzucany do jednego worka ze żmiją zygzakowatą – jedynym jadowitym wężem żyjącym w Polsce. Gad ten należy do rodziny połozowatych, zatem bliżej mu do bardziej pospolitego zaskrońca. Czemu się tak na mnie gniewosz?Gniewosz plamisty (Coronella austriaca) może nastręczać wiele trudności w rozpoznaniu oraz odróżnieniu go od żmii zygzakowatej początkującym obserwatorom przyrody. Podobnie jak ona może być szary lub brązowy. Ale bardziej typowym ubarwieniem dla niego, częściej spotykanym, będą barwy rdzawobrązowe lub gliniastoszare. Zwłaszcza ta pierwsza występuje najczęściej, dlatego inna nazwa tego węża to miedzianka. Być może nadana także ze względu na połysk łusek w promieniach słońca. Na grzbiecie od głowy aż do ogona rozpościerają się brązowe, naprzemianległe plamy, które czasami zostają połączone delikatną wstęgą, co może przypominać zygzak. Zawsze warto poświęcić trochę czasu na obserwacje napotkanego gada, ponieważ gniewosz plamisty ma bardzo ważną cechę, dzięki której odróżnienie go od żmii nie powinno stanowić problemu. Na pograniczu głowy oraz szyi występuje plama w kształcie serca lub podkowy – kształt zależy od osobnika. Jest koloru ciemnobrązowego. Inne polskie węże nie mają takiej, dlatego warto patrzeć na ich głowy. Oprócz tego spójrzmy wężowi w oczy. Gniewosz plamisty ma okrągłą źrenicę, co moim zdaniem, sprawia że wygląda na bardziej przyjaźnie nastawionego. Uroku dodaje mu zaokrąglony i zarazem szpiczasty pysk. Od nozdrzy po szyję przez oko biegnie ciemnobrązowy pasek po obu stronach ciała, który następnie przeradza się w rząd plamek biegnący przez całą długość węża. Tuż przed wylinką gad ma płowe ubarwienie. To stadium można poznać po tym, że gałka oczna jest zmętniała. Ten sam wąż po zrzuceniu starej skóry, wygląda zupełnie inaczej. Kolory łusek nabierają bardziej kontrastowych, świeżych barw. Różnica między płcią słabo zaznaczona. Właściwie jedyne po czym możemy rozróżnić samca od samicy, to wielkość, bowiem ten pierwszy jest nieco mniejszy. Gniewosz plamisty dorasta do 75 – 80 cm długości ciała, z czego na ogon przypada 20%, ale znane są przypadki większych osobników. Okres godowy przypada na maj, wtedy samce wydają się bardziej ruchliwe. Próbują wzbudzić zainteresowanie samicy, która następnie po zapłodnieniu nosi w swoim ciele 4 – 20 jaj. Pod koniec sierpnia lub na początku września „rodzą się” małe gniewosze plamiste. Polując na swoje ofiary nie wykorzystuje jadu… W ciepłym najlepiejSiedlisk, które teoretycznie mogłyby zostać zamieszkane przez tego węża w Polsce nie brakuje. Uwielbia przebywać w miejscach dobrze nasłonecznionych, na piaszczystych glebach, tam gdzie dużo dogodnych do wygrzewania kamieni. Unika lasów, a już tym bardziej zwartych kompleksów leśnych. Tereny wilgotne oraz podmokłe nie należą do jego ulubionych. Stroni od obecności ludzi, dlatego jeśli może to znika pośród śródpolnych zarośli, tak by nie zostać zauważonym przez potencjalnych gapiów. Większość życia spędza samotnie przemierzając łąki lub pola oraz skraje świetlistych lasów. W takich miejscach może polować na swoje ulubione ofiary. Najczęściej jego łupem stają się jaszczurki zwinki oraz inne drobne gady. Wyjątkowo chwyta nawet przedstawicieli swojego gatunku, chociaż nie gardzi ssakami – przede wszystkim ryjówkami, płazami, czy owadami lub skąposzczetami. Swoje ofiary oplata całym ciałem i dusi, po czym zjada. Mimo, że opisane wymagania siedliskowe nie wydają się zbyt wygórowane, to jednak gniewoszowi plamistemu nie widzi się życie w Polsce. Różne źródła mówią o występowaniu tego węża na terenie całego kraju, ale wszyscy zgodnie podkreślają, że to południowe ziemie – Podkarpacie, Małopolska, Świętokrzyskie – stanowią jego matecznik. Góry też nie są dla niego stworzone. Najwyżej odnotowano jego obecność na wysokości 2200 m jednak najczęściej przebywa na 1000 m Z pewnością wszędzie tam, gdzie się pojawia wzbudza ogromne zainteresowanie lokalnych przyrodników, bowiem w Polskiej Czerwonej Księdze Zwierząt został przypisany do kategorii VU. Gniewosz plamisty jest narażony na wyginięcieZasięg występowania gniewosza plamistego w Europie wydaje się całkiem równomierny. Od zachodu do wschodu, od południowej Anglii po Kaukaz i w drugą stronę, czyli od południa po północ występuje w pasie od Sycylii po południowe krańce Skandynawii. Gdzieś pomiędzy tą jednorodną plamą jest wyrwa obejmująca centralną, północno-wschodnią Polskę, Obwód Kaliningradzki, Litwę, Łotwę i Estonię. Być może to klimat stoi za takim stanem rzeczy. Nie od dziś wiadomo, że na południu Polski z reguły jest cieplej, o wiele cieplej niż na ciepłolubny gniewosz plamisty nie zapuszcza się zanadto w te rejony, gdzie temperatura środowiska nie będzie mu pozwalać na normalne funkcjonowanie. Uważam, że na pewno klimat możemy z powodzeniem wpisać na listę czynników nie sprzyjających gniewoszom na naszych ziemiach. Po drugie – brak podstawowej wiedzy na temat gadów. Wbrew pozorom o gadach jeszcze nie wiele wiemy. One nie są tak spektakularne jak ptaki. Nie przykuwają swojej uwagi śpiewem, jaskrawymi barwami, czy chociażby zdolnością do lotu. Żyją pośród traw i jeśli mogą to unikają człowieka. Przez to niewielu z nas zadaje sobie trud by poznać te zwierzęta. Widząc węża z ciemnymi plamami na grzbiecie, które na dodatek mogą się zlewać w jedno oraz tworzyć zygzak, w głowach ogromnej rzeszy ludzi rodzi jedną myśl: „jadowita żmija”. Tym sposobem zapewne wiele gniewoszy plamistych straciło życie. W sukurs temu poszło najnowsze rozporządzenie dot. gatunków objętych ochroną, w którym ówczesny minister środowiska, nadał żmii zygzakowatej status gatunku częściowo chronionego. Ten zapis w połączeniu z nieznajomością morfologii węży sprzyja zwalczaniu tych zwierząt. Oczywiście z tej wyliczanki nie można wyłączyć wrogów naturalnych, takich jak kuny, lisy, borsuki, czy ptaki drapieżne polujące na gady. To jednak zjawisko, z którym przez tysiące lat węże zdołały się obeznać oraz wypracować strategię obronną, dostosowaną do poziomu drapieżnictwa ze strony potencjalnych z takich strategii jest jajożyworodność. Małe węże „rodzą się” po inkubacji jaj w ciele matki. Noszenie ich w ciele ogranicza ryzyko zniszczenia zarodków na tym etapie rozwoju. Wyobraźmy sobie, gdyby taki borsuk natknął się na zakopane jaja. Nie odmówiłby sobie ani jednego, a tak jaja w ciele matki w razie niebezpieczeństwa wraz z nią mogą uciec. Gdy małe węże już się „urodzą”, także są istotami ruchliwymi, zatem ich szansa na przeżycie jest chyba najbardziej niebezpiecznym czynnikiem ograniczającym populację, są prace przekształcające środowisko życia. Zarastanie dotychczasowych łąk przez las – samosiejki sosny lub innych drzew, prowadzą do diametralnej zmiany w środowisku. Budowa domów to również przekształcanie środowiska, w jeszcze bardziej radykalny sposób niż ekspansja lasu. Podczas budowy prowadzimy mnóstwo prac, wylewanie fundamentu, stawianie ścian z cegieł, montaż dachu, kostka brukowa na podwórku, wreszcie monotonny trawnik – sztuczne morze zieleni bez żadnego urozmaicenia, a do tego wszystko ogrodzone albo wysokim płotem lub betonowym murem. Jeśli ktoś bardziej woli naturę, to obsadzi granicę działki żywopłotem z tui czy jałowców. Może to ściągnie ptaki – piegżę, kapturkę, makolągwy, a usypany przed domem gruz lub skalniak zwabi białorzytkę czy jaszczurkę zwinkę, ale gniewosza plamistego przepędzi pochodzi stąd. Żmija zygzakowataŻmija zygzakowata (Vipera berus) – dla jednych fascynująca, dla innych przerażająca. Żmija jest jedynym jadowitym wężem w Polsce i jak wszystkie polskie gady podlega ochronie gatunkowej (obowiązuje zakaz jej umyślnego zabijania, okaleczania lub chwytania!). Zdarza się jednak, że podczas spotkania z człowiekiem, zakaz ten nie chroni jej przed zabiciem. Niestety, często mylone z nią niejadowity zaskroniec, gniewosz plamisty lub padalec też ginie. Zła sława żmii wiąże się oczywiście ze zdarzającymi się przypadkami ukąszeń, które mogą być niebezpieczne. Żmije występują na terenie całej Polski. Lubią torfowiska, gęste zarośla, w których mogą się ukryć, schronieniem są dla nich szczeliny skalne, korzenie drzew i nory gryzoni. Można je zobaczyć na obrzeżach lasów, wygrzewające się na kamieniach, często też na ścieżce lub drodze. Żywią się drobnymi gryzoniami, zjadają też jaszczurki, pisklęta ptaków i owady. W październiku zapadają w sen zimowy, budzą się z niego w marcu. Ich okres godowy przypada w kwietniu i maju (samce toczą wówczas rytualne walki), wtedy też mamy większą szansę na spotkanie z nimi. Są jajożyworodne, młode (ok. 5 – 15 sztuk) rodzą się w sierpniu i wrześniu. Żmije odgrywają bardzo ważną rolę w ekosystemie. Wygląd żmii Grzbiet żmii może mieć różne zabarwienie – stalowosrebrzyste (lub szare), brązowe lub czarne – o różnym odcieniu i intensywności barw. Jej charakterystyczną cechą jest ciemny zygzak na grzbiecie, tzw. „wstęga kainowa”, chociaż nie zawsze jest on widoczny (np. u odmiany melanistycznej go nie zobaczymy). Inne znaki szczególne: ciało zwęża się w kierunku głowy, głowa – trójkątna, sercowata, oddzielona od reszty ciała. Pionowa źrenica oka, na głowie widoczny wzór z łusek przypominający literę X, Y lub jest płochliwa, zwykle atakuje odruchowo, gdy nie ma możliwości ucieczki. Niesprowokowana nie powinna zaatakować, do ukąszenia dochodzi najczęściej np. podczas przypadkowego jej nadepnięcia lub próbie schwytania. Ukąszenie przez żmiję Ukąszenie przez żmiję i związane z tym zatrucie jadem zależy od wielu czynników. Przede wszystkim od ilości jadu wprowadzonego do organizmu w stosunku do masy ciała, stanu zdrowia, kondycji, miejsca ukąszenia i ewentualnego uczulenia na składniki jadu osoby poszkodowanej. Jest szczególnie niebezpieczne dla dzieci, osób starszych i z chorobami układu krążenia, ale też dla osoby będącej pod wpływem alkoholu. Niebezpieczne mogą być ukąszenia w twarz i szyję – wówczas jad przemieszcza się bardzo szybko w krwiobiegu. Zdrowy, dorosły człowiek powinien ukąszenie przeżyć bez większych komplikacji. Warto zauważyć, że część ukąszeń to tzw. ukąszenia suche, bez wstrzyknięcia pochodzi stąd. ZaskroniecTaki zaskroniec, jakiś czas temu odwiedził nas. Chyba chciał się ochłodzić w naszej piwnicy. Trudno musieliśmy go przegonić do lasu, tam gdzie jest jego miejsce. No, jak się mieszka w sąsiedztwie lasu to takie odwiedziny się wielkości europejski wąż o charakterystycznych żółtych plamach za głową, był uznawany za zwierzę święte a obecnie w wielu państwach podlega ochronie. Wygląd Średniej wielkości wąż o smukłym ciele. Ubarwienie grzbietu szare w różnych odcieniach, na tym tle często są dobrze widoczne liczne drobne ciemniejsze plamki, układające się niekiedy w rzędy. Z tyłu głowy uwagę zwracają charakterystyczne dwie, duże żółte lub kremowe plamy często z czarną obwódką. W zależności od podgatunku jak i populacji można spotkać zarówno węże o dość jednolitym ubarwieniu jak i takie, u których plamisty wzór jest wyraźnie widoczny. Spód ciała początkowo kremowy później ciemniejszy z licznymi jasnymi plamami. Samce rzadko przekraczają 70 cm i są mniejsze od samic osiągających przeciętnie 100-120 cm. Występowanie Gatunek o szerokim zasięgu występowania, spotykany jest na obszarze prawie całej Europy (północna granica jego występowania w Europie to 67°N – nie występuje także na Krecie, Balearach oraz w Irlandii, północnej części Płw. Skandynawskiego). Spotykany także w Azji Mniejszej i Środkowej (granica zasięgu to Bajkał) oraz w północnej części Afryki. Nic dziwnego, że na tak dużym obszarze wyodrębniło się kilka podgatunków, różniących się wielkością, ubarwieniem oraz zasięgiem występowania. Jest najczęściej spotykanym krajowym gatunkiem węża, podobnie jak inne gatunki naszych gadów podlega całkowitej ochronie. Czy wiesz, że… Nazwa zaskroniec nawiązuje do charakterystycznych, żółtych plam „za skroniami”, a więc mówi od razu o jednej z cech terenach dzisiejszej Litwy w czasach historycznych uważany był za święte zwierze, które przynosi pomyślność. Żółte plamy z tyłu głowy były kojarzone z koroną a więc i z mitem o królu węży.. Środowisko i tryb życia Najczęściej jest spotykany nad brzegami różnych zbiorników wodnych – preferuje zarośnięte brzegi starorzeczy i jezior a także różne mokradła, okolice zasobne w strumienie lub oczka wodne. Niekiedy spotykany w dalszej odległości od wody, w lasach mieszanych i na skraju polan, w parkach, ogrodach lub na wilgotnych łąkach. Aktywny w ciągu dnia, przy czym rano przeważnie wygrzewa się na słońcu, później wyrusza na polowanie. Na lądzie szybki i zwinny, w wodzie doskonale pływa i nurkuje. Spośród innych krajowych węży jest najsilniej związany z wodą, chociaż mniej niż inne europejskie gatunki zaskrońców. Zagrożony ucieka, kryjąc się w wodzie lub w gęstych zaroślach a osaczony stara się przestraszyć przeciwnika sycząc i unosząc przednią cześć ciała. Gdy to nie pomaga wyrzuca cuchnącą wydzielinę z gruczołów odbytowych lub udaje martwego przewracając się na grzbiet. Kąsa w ostateczności. W naszej strefie klimatycznej zimuje, przeważnie od końca września lub początku października do przełomu marca i kwietnia. Podobnie jak inne gatunki, najczęściej zimuje w stertach kompostu, w norach pod korzeniami lub w wypróchniałych kłodach pokrytych mchem. Rozmnażanie Gody mają miejsce, w zależności od panujących temperatur od marca do maja. Kilka tygodni po kopulacji, w lipcu lub sierpniu samica składa kilkanaście jaj (przeważnie od 8 do 20, sporadycznie nawet do 50). Często zdarza się, że w jednej norze czy spróchniałym pniu jaja są składane przez wiele samic, w efekcie może się tam znajdować kilkaset (sporadycznie kilka tysięcy) jaj. W zależności od warunków temperatur, inkubacja jaj może trwać od 4 do 8 tygodni. Młode zaskrońce o długości ciała 15-20 cm lęgną się przeważnie w końcu sierpnia lub we wrześniu. Zdarza się że do godów dochodzi w lecie a nawet jesienią, wtedy samice zimują z zapłodnionymi jajami, które są składane wiosna, skutkiem czego młode węże pojawiają się wcześniej, nawet w maju. Pokarm Ponieważ często występuje w pobliżu cieków wodnych podstawę jego diety stanowią zazwyczaj różne gatunki żab i ich kijanki a także traszki. Dieta ta jest niekiedy uzupełniana o ropuchy, ryby oraz jaszczurki lub drobne gatunki gryzoni. Młode osobniki żywią się przeważnie kijankami, małymi rybami oraz dżdżownicami. Większość ofiar połyka żywcem. Wiadomości o zaskrońcu pochodzą z tej strony W Polsce żyją cztery gatunki jaszczurek. Jeśli pojawią się w ogrodzie, oznacza to, że otacza nas czyste środowisko. Niektóre z nich nawet nie pasują do naszego wyobrażenia co do tego jak jaszczurka wygląda. Tym niemniej zawsze, gdy się pojawiają jest to powód do radości i nie trzeba ich niepokoić. Zjedzą bowiem w naszym ogrodzie wiele szkodników. Jaszczurka zwinka (Lacerta agilis) To najczęściej spotykana i pospolicie występująca w Polsce jaszczurka. Jeśli w ogrodzie jest skalniak albo obwódki z kamieni czy cegieł, to na pewno nie raz wylegiwała się w na nich jaszczurka, opalają się w słońcu, oczywiście jeśli w okolicy zwinki występują. Jaszczurka ta preferuje wrzosowiska, południowy skraj lasu, młodniki albo nasłonecznione polany. Samczyki zwinek dorastają do 22 cm długości, chyba że miały jakieś bliskie spotkanie z kotem czy sroką. W chwilach zagrożenia bowiem pozbywają się ogona, który wijąc się jak w konwulsjach ma odwrócić uwagę od zaatakowanego zwinka i dać mu możliwość ucieczki. Ogon z czasem odrasta, ale nie jest już tak okazały. Za to barwy samczyków są imponujące. Ta jaszczurka, którą spotkałam ma mały ogon, widać miała bliskie spotkanie z kotem lub zieleń przeplata się z turkusowym błękitem tworząc na grzbiecie finezyjną mozaikę. Ubarwienie poszczególnych jaszczurek może się między sobą znacząco jest nieco mniejsza od samca, długość jej ciała dochodzi do 20 cm. Kolory to melanż barw szarej, oliwkowej i brązowej. Powód jest taki, że muszą się dobrze maskować przed drapieżnikami. W czerwcu i lipcu składają od 5 do 15 jaj kopiąc dołki w nasłonecznionym piasku, zapewniając jednocześnie takie miejsce by panowała w nim odpowiednia wilgotność. Po dwóch miesiącach inkubacji na świat przychodzą młode jaszczurki. Rzadko można je spotkać, są bowiem bardzo płochliwe. Dopiero w kolejnym roku, w kwietniu, gdy promienie słoneczne ogrzeją kamienie czy piasek odważniej wychodzą z kryjówek i łapią pierwsze, ciepłe promienie słońca. Żerowanie rozpoczynają wówczas, gdy jest już naprawdę ciepło, czyli w maju. Żywią się przede wszystkim bezkręgowcami. W diecie mają owady, pająki i ślimaki. Nie pogardzą gąsienicami a także małymi przedstawicielami własnego lub innego gatunku, są więc również kanibalami. Niestety i same często padają ofiarami i nie tylko zabawy kotów, ale jeży, bocianów, myszołowów, dzierzb czy srok. Wąż, gniewosz plamisty, jest specjalistą od polowań na jaszczurki zwinki. Jaszczurka zwinka jest w Polsce pod częściową beznoga vel padalec (Anguis fragilis)Widząc padalca często traktuje się go jak żmiję albo innego węża. A to tylko nieporadna i mało ruchliwa jaszczurka, zwana u nas często miedzianką. Jest zupełnie niegroźna i kompletnie pozbawiona agresji. Żywi się dżdżownicami i ślimakami, innych bowiem stworzeń nie jest w stanie dogonić i schwytać. Osiąga maksymalnie 50 cm długości. Grzbiet miedzianki przybiera różne odcienie brązu, często właśnie miedziane, stąd potoczna nazwa. Boki i spód jaszczurka ma ciemnoszare albo wręcz czarne. Zarówno ich grzbiet jak i spód pokryte są łuskami, które dachówkowato na siebie zachodzą. Jaszczurki te nie mają kończyn, dlatego mylone są z wężami, z którymi nie są nawet płciową osiąga jaszczurka, która ma 20 cm długości ciała. Samice mają wówczas około 5 lat, samce około 4 lat. Kopulacja odbywa się w norkach lub szczelinach. Jaja rozwijają się w ciele samicy przez 3 miesiące, po czym wykluwają się młode i od razu następuje poród. Najczęściej jest to kilkanaście młodych, cieniutkich, o długości 8-9 cm padalców. W tym pierwszym okresie życia ginie ich najwięcej zjadanych przez jeże, myszy, sowy, sójki, bociany czy myszołowy. Mnóstwo zostaje również przejechanych przez samochody, często bowiem wygrzewają się na asfalcie a są zbyt nieporadne by zdążyć uciec. Często również padają ofiarą bezmyślnych ludzi, którzy zabijają je myśląc, że to żmije. Na szczęście jednak sporo ich przeżywa i dość często można spotkać osobniki nawet 20-30 letnie. A dożyć mogą 50 lat. W Polsce występuje padalec zwyczajny i padalec kolchidzki – są objęte całkowitą pochodzi z tej strony.

gniewosz plamisty lub zaskroniec